Αναρτήσεις

Ο Άρης που άλλαξε τη ζωή μου!

Μέχρι και πριν τρεισήμισι χρόνια δεν είχα τίποτα!  Ούτε άντρα, ούτε γάτες, ούτε σκύλο. Είχα μόλις μετακομίσει και έμενε σε ένα σπίτι αρκετά μεγάλο μόνη μου. Ήμουν στην κρεβατοκάμαρα και τίποτα δεν ακουγόταν από μέσα στο υπόλοιπο σπίτι.   Ήθελα πάντα και σκύλο και γάτα αλλά ήμουν σιχασιάρα και αμελής και δεν το έπαιρνα απόφαση….   Μία μέρα όμως γυρνώντας στο σπίτι μου, βγαίνοντας από το ταξί, ήταν στο πεζοδρόμιο ένα σχεδόν νεογέννητο γατάκι που έκλαιγε ασταμάτητα. Το πήρα σπίτι μου. Το πήρα χωρίς να το σκεφτώ.  Με ρωτούσαν όλοι στην πορεία πως το πήρα απόφαση και το έκανα. Δεν ήταν καμία απόφαση. Δεν το είδα και σκέφτηκα. Να το πάρω, να μην το πάρω. Ήταν αυτονόητο ότι θα το πάρω γιατί είναι μία ψυχή που χρειαζόταν ένα σπίτι, μία μαμά, φροντίδα και αγάπη.   Και είναι ένας γάτος πορτοκαλί και τον λένε Άρη!   Και ξαφνικά ένιωσα τόσο μεγάλη, ανυπέρβλητη αγάπη για αυτό το πλάσμα. Σκεφτόμουν ότι εγώ και μόνο εγώ και το σπίτι μου ήταν ο μοναδικός του και ολόκληρος κόσμος του!!!   Και δεν το πί

Ροδάκινα με γεύση!

Κάθομαι στον υπολογιστή και σκέφτομαι πως θέλω να γράψω για τόσα πολλά... για τόσες σκέψεις και τόσα όνειρα και επιθυμίες... Θέλω να πουλήσω το μαγαζί μου και το σπίτι μου!  Και θα το κάνω γιατί δε μου αρέσει καθόλου η ζωή μου. Δε μου αρέσει η καθημερινότητα που έχω. Δεν δέχομαι ότι η ζωή είναι αυτή που όλη θεωρούν φυσιολογική και όταν τους αναφέρω, ότι δε θέλω να εργάζομαι, μου λένε όλοι "'έτσι είναι η ζωή"! Δε θέλω να ζω μία ζωή που περιμένω την Παρασκευή και τις δύο εβδομάδες το καλοκαίρι. Δε θέλω να δεχτώ ότι είναι φυσιολογικό να δουλεύω μόνο για να πληρώνω λογαριασμούς.  Θα πουλήσω λοιπόν το σπίτι μου και θα χτίσω ένα καινούριο, μικρό σπίτι, αλλά με μεγάλη κουζίνα! Θα είναι ένα σπίτι με ξύλινη σκεπή και ξύλινο πάτωμα. Με χουχουλιάρικους καναπέδες στο σαλόνι και παχιά μοκέτα, για να ξαπλώνουμε να παίζουμε επιτραπέζια.  Με μία μεγάλη κουζίνα, η οποία θα έχει ένα μεγάλο μακρόστενο τραπέζι, έτσι ώστε να μαζεύομαστε και να μαγειρεύουμε. Εγώ δηλαδή και όποιος έχει όρεξη! Ό

Αυτά τα πρωινά!

Απολαμβάνω τόσο πολύ αυτή τη μικρή, πρωινή ρουτίνα... Που έχω ξυπνήσει, έχω φτιάξει καφέ, έχω ανοίξει τον υπολογιστή και κάθομαι. Κάθομαι με ωραίο φωτισμό, όχι αυτόν πάνω από το κεφάλι μας, σας παρακαλώ μην το κάνετε αυτό, με τη Μάγια στην στην αγκαλιά μου να γουργουρίζει. Κάθομαι με μουσική, αχνιστό, ζεστό καφέ, σε Χριστουγεννιάτικη κούπα και ας έχουν περάσει τα Χριστούγεννα. Κάθομαι και ανοίγω για μια στιγμή το κινητό μου γιατί έχω μήνυμα και ξέρω ότι είναι από την Όλγα που μου στέλνει σκίτσα που ζεσταίνουν την καρδιά μου. Κάθομαι και σκέφτομαι πως έχω ανάγκη να το γράψω αυτό το συναίσθημα. Αυτό το συναίσθημα ότι έτσι θέλω να είναι τα πρωινά μου. Θέλω στα σαρανταπέντε μου να ζω τη ζωή που θέλω. Στα είκοσι μου δε με ένοιαζε τίποτα. Ήμουν σίφουνας.  Στα τριάντα μου υπέμενα και περίμενα να αλλάξει η ζωή μου. Στα σαρανταπέντε μου θέλω αυτά τα πρωινά! Κάνω μία μικρή παύση... Πρώτον γιατί έχουμε Ιανουάριο μήνα και έχω ανοιχτά να αεριστεί το σπίτι, όπως μου έλεγε η γιαγιά μου πως πρέπει να