Αυτά τα πρωινά!

Απολαμβάνω τόσο πολύ αυτή τη μικρή, πρωινή ρουτίνα...

Που έχω ξυπνήσει, έχω φτιάξει καφέ, έχω ανοίξει τον υπολογιστή και κάθομαι.

Κάθομαι με ωραίο φωτισμό, όχι αυτόν πάνω από το κεφάλι μας, σας παρακαλώ μην το κάνετε αυτό, με τη Μάγια στην στην αγκαλιά μου να γουργουρίζει. Κάθομαι με μουσική, αχνιστό, ζεστό καφέ, σε Χριστουγεννιάτικη κούπα και ας έχουν περάσει τα Χριστούγεννα. Κάθομαι και ανοίγω για μια στιγμή το κινητό μου γιατί έχω μήνυμα και ξέρω ότι είναι από την Όλγα που μου στέλνει σκίτσα που ζεσταίνουν την καρδιά μου. Κάθομαι και σκέφτομαι πως έχω ανάγκη να το γράψω αυτό το συναίσθημα. Αυτό το συναίσθημα ότι έτσι θέλω να είναι τα πρωινά μου.

Θέλω στα σαρανταπέντε μου να ζω τη ζωή που θέλω. Στα είκοσι μου δε με ένοιαζε τίποτα. Ήμουν σίφουνας.  Στα τριάντα μου υπέμενα και περίμενα να αλλάξει η ζωή μου. Στα σαρανταπέντε μου θέλω αυτά τα πρωινά!

Κάνω μία μικρή παύση...

Πρώτον γιατί έχουμε Ιανουάριο μήνα και έχω ανοιχτά να αεριστεί το σπίτι, όπως μου έλεγε η γιαγιά μου πως πρέπει να κάνω, και πάγωσαν τα δάχτυλα μου να γράφω.

Δεύτερον για να χαϊδέψω λίγο τη Μάγια που με κοιτάει με τόση παραδοσύνη και τρίτον γιατί δεν ξέρω πως να συνεχίσω.

Τι να γράψω;

Δεν το είχα σχεδιάσει αυτό.

Δεν έχω σκεφτεί μία ιστορία...